Πόση ανοχή και πόση θλίψη.. #RefugeeCrisis

Για όσα προειδοποιούσαμε τόσους μήνες, όταν μας κατηγορούσαν ως κινδυνολόγους, όσα φοβηθήκαμε να προβλέψουμε και όσα δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι μπορεί να συμβούν, …ήρθαν να μας συναντήσουν, να μας συγκλονίσουν και να μείνουν κοντά μας όπως οι Ερινύες!

Μωρά στοιβάζονται στα λασπόνερα και νοσηλεύονται στα νοσοκομεία με γαστρεντερίτιδα και λοιμώξεις του αναπνευστικού, οικογένειες ξεκληρίζονται και αναζητούν μια θέση στον ήλιο της πατρίδας μας για μια φέτα ψωμί, ασυνόδευτα παιδιά φιλοξενούνται στο άγνωστο με μάτια απόγνωσης, πρόσωπα με βλέμμα ικεσίας και υπερηφάνειας λαών που χάνονται, ενώ οι ανάλγητοι γείτονες περιχαρακώνονται  στα φοβικά κλεισμένα σύνορά τους,  οι Ευρωπαίοι μας αγνοούν επιδεικτικά και η Τουρκία συνεχίζει την ύπουλη μεθοδευμένη διπλωματία της εκβιάζοντας στυγνά μια διχασμένη Ήπειρο που της υποκλίνεται, ανήμπορη να κρατήσει της αρχές της.
Για τη διαχείριση αυτής της κακόγουστης και δραματικής παθογένειας, η αδύναμη Κυβέρνηση της χώρας, στο ρόλο ανεκπαίδευτου παρατηρητή “στοχάζεται ” στον δημόσιο διάλογο κ σύρεται σε υπογραφές συμφωνιών που προσβάλλουν την ιστορία της χώρας και τον γενετικό κώδικα του ελληνισμού.
Μόνη αχτίδα ελπίδας και εθνικής ανάτασης, η φιλοτιμία των αγνών ανθρώπων η συμπόνια και η προσφορά τους να δικαιώνουν μια φήμη απο το παρελθόν, διαχρονικής λαϊκής αξίας.

Το μεγαλείο του έμπρακτου ανθρωπισμού, δίνει θέση στην ανυπαρξία οργάνωσης και ευθύνης όσων κατέχουν αξιώματα.
Πόση ανοχή και πόση θλίψη…
Πόση